زنای محصنه
 | این مقاله یک نوشتار توصیفی درباره یک گزاره دینی است و نمیتواند معیاری برای احکام دینی باشد. برای احکام دینی به منابع دیگر مراجعه کنید. |
زِنای مُحصَنه، زنای مرد یا زن همسردار است که با شرایطی تحقق پیدا می‌کند و مجازات آن سنگسار است. زنای مُحصنه زمانی تحقق پیدا می‌کند که مرد یا زنِ همسردار به‌اصطلاح فقهی دارای «اِحصان» باشند؛ یعنی بالغ و عاقل باشند، غلام یا کنیز نباشند، با همسر خود آمیزش کرده باشند و همچنین در طول شبانه‌روز امکان آمیزش با او را داشته باشند.
مجازات زنای محصنه درصورتی سنگسار است که در آن، زناکار با فرد عاقل و بالغ زنا کند؛ در غیر این صورت مجازات صد ضربه تازیانه است.
تعریف فقهی
در فقه، به زنای مرد یا زن همسردار، «زنای مُحصَنه» می‌گویند. [۱] «مُحصَن» و «مُحصَنه» به مرد و زنی می‌گویند که دارای احصان باشد؛[۲] یعنی همسر دائم داشته باشد، با او آمیزش کرده باشد، آمیزش با او مقدور باشد، غلام یا کنیز نباشد، بالغ باشد و عاقل باشد.[۳]
احکام
به‌فتوای فقیهان اگر اموری مانند مسافرت، حبس، بیماری‌های مانع از آمیزش جنسی، در همسر شخص زناکار، وجود داشته باشد، زنای او، محصنه نیست.[۴] البته در صورت وجود عذر شرعی در همسر مانند حیض ، روزه و احرام بین فقها اختلاف است. [۵] همچنین اگر زن از همسرش تمکین نکند، زنای همسر او محصنه نخواهد بود.[۶]
فتوای دیگری از فقیهان در این زمینه این است که طلاق بائن سبب خروج از احصان می‌شود؛ اما در اینکه آیا طلاق رِجعی هم باعث خروج زن و مرد از احصان می‌شود، اختلاف‌نظر وجود دارد.[۷]
به گفته شیخ مفید از فقهای شیعه زنای با زن شوهردار باعث حرمت ابدی (حرام بودن ازدواج مرد و زن زناکار برای همیشه) می‌شود، حتی پس از توبه و جدایی زن از شوهرش.[۸]
مجازات در شریعت اسلامی، مجازات زنای مُحصنه با شخص عاقل و بالغ، سنگساراست.[۹] اگر زناکار، پیرمرد یا پیرزن باشد، قبل ازسنگسار، صدضربه تازیانه نیز بر او می‌زنند.[۱۰] حد شرعی زنای شخصی که شرایط کامل احصان را ندارد و همچنین بر پایه برخی روایات مجازات زنای محصنه با نابالغ و دیوانه صدضربه تازیانه است.[۱۱] هر چند که برخی از فقیهان در این صورت سنگسار را نیز بعید ندانسته‌اند.[۱۲]
برخی از فقیهان معتقدند زناکاری که ازدواج کرده، ولی با همسرش آمیزش نکرده، علاوه بر صد ضربه تازیانه، تبعید هم می‌شود.[۱۳] همچنین گروهی از فقیهان می‌گویند: اگر کسی همسر خود را در حال زنا با دیگری ببیند، می‌تواند هر دو را به قتل برساند؛ ولی برخی دیگر، چنین کاری را جایز نمی‌دانند.[۱۴]
همچنین در کتاب مقدس، مجازات زنای محصنه قتل است.[۱۵]
جستارهای وابسته
- تجاوز به عنف
- سنگسار در اسلام
- زنا
پانویس
- ↑ شهید اول، اللمعةالدمشقیه، ۱۴۱۰ق، ص۲۵۴.
- ↑ مؤسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۳۰۷.
- ↑ شهید ثانی، الروضة البهیه، ۱۴۱۲ق، ج۲، ص۳۵۲ و ۳۵۳؛ محقق حلی، شرایع‌الاسلام، ۱۴۰۸ق، ج۴، ص۱۳۷ و ۱۳۸.
- ↑ منتظری، مجازات‌های اسلامی و حقوق بشر، ۱۴۲۹ق، ص۱۵۱.
- ↑ جمعی از پژوهشگران، موسوعة الفقه الإسلامی، ۱۴۲۳ق، ج۷، ص۱۲۶.
- ↑ گلپایگانی، مجمع المسائل، ۱۴۰۹ق، ج۱، ص۵۴۲.
- ↑ موسوی اردبیلی، فقه الحدود والتعزیرات، ۱۴۳۷ق، ج۱، ص۲۳۴.
- ↑ مفید، المقنعه، ۱۴۱۳ق، ص۵۰۱.
- ↑ موسوی اردبیلی، فقه الحدود والتعزیرات، ۱۴۳۷ق، ج۱، ص۱۹۸.
- ↑ مؤسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی، فرهنگ فقه، ۱۳۸۲ش، ج۱، ص۲۹۳.
- ↑ طباطبایی بروجردی، جامع احادیث الشیعه، ۱۴۲۹ق، ج۳۰، ص۶۳۷.
- ↑ امام خمینی، تحریر الوسیله، مؤسسه مطبوعات دار العلم، ج۲، ص۴۶۳.
- ↑ امام خمینی، تحریر الوسیله، مؤسسه مطبوعات دار العلم، ج۲، ص۴۶۴.
- ↑ مجله فقه اهل بیت، بی‌تا، ج۲۲، ص۱۶۷.
- ↑ کتاب مقدس، تثنیه، ۲۲: ۲۲.
منابع
امام خمینی، سید روح الله، تحریر الوسیله، قم، مؤسسه مطبوعات دار العلم، بی‌تا.
تبریزی، جواد، اسس الحدود و التعزیرات، قم، دفتر مولف، ۱۴۱۷ق.
جمعی از پژوهشگران (زیر نظر سیدمحمود هاشمی شاهرودی)، موسوعة الفقه الإسلامی طبقا لمذهب أهل البیت علیهم السلام، قم، مؤسسه دائره المعارف فقه اسلامی بر مذهب اهل بیت علیهم السلام، ۱۴۲۳ق.
دانشنامه بزرگ جهان اسلام، تهران، مرکز دایرةالمعارف بزرگ اسلامی، ۱۳۹۵ش.
رساله توضیح المسائل مراجع، قم، انتشارات تفکر، ۱۳۷۲ش.
شیخ مفید، محمد بن محمد، المقنعه، قم، کنگره جهانی هزاره شیخ مفید، ۱۴۱۳ق.
طباطبایی بروجردی، حسین، جامع احادیث الشیعه، تهران، فرهنگ سبز، ۱۴۲۹ق.
کدخدایی، محمدرضا، «بررسی حکم سنگسار در اسلام»، در کاوشی نو در فقه اسلامی، قم، دفتر تبلیغات اسلامی، بهار ۱۳۹۰ش.
گلپایگانی، محمدرضا، مجمع المسائل، قم، دارالقرآن الکریم، ۱۴۰۹ق.
مجله فقه اهل بیت، قم، موسسه دایرةالمعارف فقه اسلامی، بی‌تا.
منتظری، حسین‌علی، مجازات‌های اسلامی و حقوق بشر، قم، ارغوان دانش، ۱۴۲۹ق.
موسوی اردبیلی، سید عبدالکریم، فقه الحدود والتعزیرات، قم، موسسةالنشر الجامعه للمفید، ۱۴۳۷ق.
هاشمی شاهرودی، محمود، موسوعةالفقه الاسلامی طبقا لمذهب اهل البیت، قم، مرکز دایرةالمعارف فقه اسلامی، ۱۴۲۳ق