سازمان بانوان هاتف

از ویکی‌جنسیت
دکتر عزیره برال رئیس سازمان بانوان هاتف

سازمان بانوان هاتف از سازمان های به اصطلاح فرهنگی زنان یهود است که در عصر پهلوی بود که فعالیت‌های گسترده و مستمر در تهران و برخی از شهرک‌های یهودی نشین ایران داشت . سازمان بانوان هاتف مخفف هدایت افکار و ترویج فرهنگ است این سازمان در عین وابستگی به سازمان‌های یهودی زیر مجموعه سازمان زنان ایران است اشرف پهلوی مدیر سازمان زنان ایران است.

اقدامات سازمان هاتف

در گزارش ساواک آمده است:«سازمان هاتف اولین سازمانی است که خود را وابسته به انجمن کلیمیان تهران دانسته و جزو سازمان بانوان یهود ایران نمی باشد» اما طبق اسناد ساواک این سازمان روابط و همکاری نزدیکی با جوینت امریکن و آژانس یهود و نمایندگی اسرائیل داشته است.آرم سازمان ستاره شش پری است (مثل پرچم اسرائیل)که در داخل دایره ی بزرگی قرار گرفته است و این موضوع موجب عکس العمل ساواک شد تا حساسیت مردم را ایجاد نکند.

سازمان مذکور برای فعالیت از شهربانی و ساواک اجازه تاسیس گرفت و در سال 1345 تاسیس شد.هرچند از سال 38 اقدامات خود را شروع کرده بود و اساس نامه این سازمان هم به این امر اذعان دارد تجمع این سازمان در مدرسه روحی شاد واقع در دراوزه دولت می باشد.

رئیس سازمان بانوان هاتف خانم دکتر عزیزه برال بوده است که دکتر داروساز می باشد ماه سلطان القانیان ، کلیمه سومخ، سایر اعضای تشکیل دهنده سازمان هستند .

این سازمان طبق تعهدی که به ساواک داده بود نباید در امور سیاسی دخالت می کرد ولی با با نام کمک به دانش آموزان و دانشجویان ایرانی و خارجی ازمردم کمک می گرفتند برخی از این کمک ها به دانشجویان ایرانی داده می شد و در مقابل این دانشجویان تعهد می دادند اخبار محیط دانشگاه و... را به مجموعه منتقل کنند ساواک این اقدامات را امور غیر مضر معرفی می کند یا در سندی از ساواک آمده است بلیط های شب نشینی مجللی در ونک که حدود 900 نفر در آن شرکت کردند با قیمت یک هزار تا پنج هزار ریال به فروش رسید و درآمد حاصل از آن جهت خرید دوستگاه جت سهمیه یهودیان ایران به اسرائیل پرداخت شد. در پی نوشت این سند آمده است که حصول کمک توسط این گروه برای مستمندان یهودی تایید شده است. [۱]

این اقدامات در حالی بود که هدف سازمان هاتف، ارتقا وضعیت اجتماعی زنان ایران بود.

پانویس

منابع

  • موسسه مطالعات و پژوهشهای سیاسی، «سازمان‌های یهودیان و صهیونیستی در ایران»، چاپ اول، تهران، پائیز1381ش