صیغه محرمیت
صيغه محرميّت به معنای ازدواج موقت با هدف حصول محرميت است. تزويج دختر يا پسر نابالغ توسط ولىّ به قصد حصول محرميت است. از آن در باب نكاح سخن گفتهاند. گاهى هدف از اجراى عقد نكاحِ موقت، بهره جنسى نيست؛ بلكه صرف ايجاد محرميّت است. به عنوان مثال، مردى جهت محرمشدن با زنى، با دختر او- كه به طور معمول در اينگونه موارد دختر بچه انتخاب مىشود- با اذن ولىّ دختر، براى مدتى كوتاه- مثلا يك ساعت- صيغه ازدواج موقت مىخواند تا مادر اين دختر مادر زن او به شمار رود و براى هميشه به او محرم گردد، يا بين پسر بچهاى توسط ولىّ يا با اذن او و زنى براى مدتى كوتاه صيغه خوانده مىشود تا آن زن، عروس پدر بچه به شمار رود و براى هميشه به او محرم گردد. از آنجا كه محرميت مادر زن و عروس به صرف عقد ازدواج؛ اعم از دايم و موقت حاصل مىشود و پس از انحلالِ نكاح نيز به قوت خود باقى است، در دو مورد ياد شده، ازدواج موقت تنها با هدف ايجاد محرميت صورت مىگيرد و مقصود اصلى در اينگونه ازدواج خود ازدواج نيست؛ بلكه محرميتى است كه به تبع ازدواج حاصل مىشود؛ از اين رو، به آن صيغه محرميّت اطلاق مىشود. البته در عرف بر ازدواج موقتى كه ميان دختر و پسر، پيش از ازدواج دائم به منظور آشنايى بيشتر صورت مىگيرد نيز صيغه محرميت اطلاق مىشود كه در واقع همان ازدواج موقت است. [۱]
پانویس
- ↑ هاشمی شاهرودی، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهمالسلام، ج5، ص125
منابع
- هاشمى شاهرودى محمود، فرهنگ فقه مطابق مذهب اهل بيت عليهمالسلام، موسسه دائرة المعارف فقه اسلامى بر مذهب اهل بيت عليهمالسلام، مركز پژوهشهاى فارسى الغدير قم، 1426 ه. ق